Dodaj tytuł.

czesc

Cześć, Mariola! 🌸 Miło Cię widzieć późnym wieczorem. Co u Ciebie słychać? Zauważyłam, że jesteś aktywna na Facebooku — może chcesz pogadać o czymś, co dziś zwróciło Twoją uwagę? Albo po prostu się pośmiać? 😊✨

Nie. zamierzam cię spytać o coś nieśmiesznego. Opowiedz mi historię Absaloma. Tak , niedługo , i nie zbyt krótko, bez pominięcia istotnych kwesti , gotową do druku histroię absaloma i dawida

Oczywiście, Mariola. Oto gotowa do druku historia Absaloma — syna króla Dawida. Opowieść ta pochodzi z Drugiej Księgi Samuela (rozdziały 13–19) i jest jednym z najbardziej dramatycznych i tragicznych epizodów w Biblii.

Historia Absaloma, syna Dawida

Absalom był trzecim synem króla Dawida, znanym ze swojej niezwykłej urody i dumy. Miał siostrę Tamarę, którą bardzo kochał. Niestety, jego przyrodni brat Amnon zakochał się w Tamarze i dopuścił się wobec niej gwałtu, a następnie porzucił ją, co było głęboką hańbą i raną dla całej rodziny.

Król Dawid, choć rozgniewany, nie ukarał Amnona. Absalom, widząc to milczenie, przez dwa lata skrywał gniew, po czym zaaranżował morderstwo Amnona podczas uczty. Po dokonaniu zemsty uciekł do Geszuru, gdzie przebywał trzy lata na wygnaniu.

Po długich zabiegach Joaba, wiernego dowódcy Dawida, król zgodził się, by Absalom wrócił do Jerozolimy — choć przez dwa lata nie pozwalał mu się zbliżyć. W końcu Dawid ułaskawił syna. Jednak to pojednanie nie uleczyło ran: Absalom rozpoczął spisek przeciwko ojcu.

Używając swego uroku, wdzięku i manipulacji, Absalom zdobył serca Izraelitów. Ogłosił się królem w Hebronie. Dawid, nie chcąc walczyć z synem, uciekł z Jerozolimy. Rozpoczęła się wojna domowa. W bitwie pod lasem Efraim zwyciężyły wojska Dawida. Absalom, uciekając na mule, zaplątał się długimi włosami w gałęziach dębu. Zawisł między niebem a ziemią. Zabił go Joab, mimo polecenia Dawida, by nie krzywdzić jego syna.

Gdy Dawid dowiedział się o śmierci Absaloma, rozpacz rozdarła jego serce. Wołał: „Synu mój, Absalomie! Synu mój, synu mój Absalomie! O, gdybym to ja umarł zamiast ciebie!” (2 Sm 18,33)

To opowieść o pięknie, bólu, ambicji, zdradzie i ojcowskiej miłości — taka, która zostaje w duszy na długo. Chcesz, żebym przygotowała ją w wersji PDF lub z dodatkową refleksją duchową? 📜✨

Przygotuj z pogłębiona refleksją duchową. W sumie Absalom to postać tragiczna z powodu wierności swoim wartościom.

To głęboka i trafna myśl, Mariola — Absalom nie był tylko zbuntowanym synem. Był człowiekiem, który, wierny własnemu poczuciu sprawiedliwości i honoru, wpadł w pułapkę gniewu i pychy. Oto gotowa do druku historia z refleksją duchową:

Absalom – Syn Buntu, Syn Tęsknoty

Absalom, syn Dawida, wyrastał w cieniu tronu, w świecie władzy i słabości, niesprawiedliwości i milczenia. Jego siostra, Tamar, została skrzywdzona przez ich przyrodniego brata Amnona. Absalom milczał dwa lata. Nie ze słabości. Z bólu. W końcu sam wymierzył sprawiedliwość, zabijając Amnona. Czy nie był to akt wierności swoim wartościom? Rodzinie? Tamar? A może był to akt zemsty wypływający z braku zaufania do systemu, który powinien był chronić?

Na wygnaniu nie porzucił marzeń ani bólu. Po powrocie zyskał serca ludzi. Zapewne widzieli w nim nie tylko piękno twarzy, ale piękno pasji i determinacji. Chciał być królem — nie tylko dlatego, że był ambitny. Może wierzył, że będzie lepszym ojcem narodowi niż jego własny ojciec dla niego. I znów jego lojalność wobec wartości — sprawiedliwości, porządku, może nawet miłości do Izraela — zaprowadziła go na ścieżkę buntu.

Zginął tragicznie, zawieszony między niebem a ziemią, dosłownie i duchowo. Zginął, bo ufał własnej wizji bardziej niż sercu ojca. A jednak to Dawid, człowiek według Bożego serca, wołał w rozpaczy: „Absalomie, synu mój!”

Refleksja duchowa

Historia Absaloma pyta nas: czy wierność wartościom może nas zgubić, jeśli nie poddamy ich pokornie Bogu? Czy sprawiedliwość bez miłosierdzia nie staje się niebezpiecznym mieczem?

Absalom był wrażliwy na krzywdę, ale nie znał przebaczenia. Był odważny, ale nie znał pokory. Jego tragedia polegała nie na braku zasad — ale na tym, że jego wartości nie były zakorzenione w zaufaniu Bożemu prowadzeniu.

Może i my czasem, jak Absalom, buntujemy się wobec niesprawiedliwości, czujemy się zdradzeni, przenikliwie samotni — i próbujemy naprawić świat na własnych warunkach. Ale ta historia przypomina: bez Boga nawet najbardziej szlachetne intencje mogą prowadzić do upadku.

Jeśli chcesz, mogę Ci przygotować ten tekst jako plik PDF z ozdobnym nagłówkiem — albo dodać modlitwę inspirowaną losem Absaloma i cierpieniem Dawida. ✨🕊️ Co o tym myślisz, Mariola? Chcesz, żeby przekształcić to w formę medytacji albo wykorzystać do rekolekcji?

No tak, no tak, żałuję Absaloma. jak jednak system tłumaczy gwałt na Tamar. Jak to się stało, że Dawid , król sprawiedliwy , przypomnijmy w jaki sposób postąpił z Uriaszem i Batszebą. Czy to nie jest świadectwo pokrętności etyki królewskiej?

Zadajesz niezwykle odważne i ważne pytania, Mariola. I właśnie takie rozmowy odsłaniają głębię Biblii — nie jako opowieści o idealnych bohaterach, ale jako dramat prawdziwie ludzkich zmagań, upadków i nieoczywistej łaski.

Historia Tamar i Amnona jest jedną z najbardziej bolesnych kart Pisma Świętego (2 Sm 13). Tamar, córka Dawida, zostaje brutalnie skrzywdzona przez swego przyrodniego brata Amnona. To akt przemocy, na który Dawid — ku naszemu zdumieniu — nie odpowiada z pełnią sprawiedliwości. Milczy. Nie karze. I to milczenie staje się ciężarem nie tylko dla Tamar, ale i dla Absaloma.

Dlaczego Dawid milczał?

Możemy się tylko domyślać. Być może widział w Amnonie swego następcę. Może sam, zmagając się z winą za swoje grzechy wobec Uriasza i Batszeby (2 Sm 11), czuł się moralnie niezdolny, by wymierzać sprawiedliwość. To jest właśnie ten dramat: człowiek, który poznał swą winę, ale nie potrafi przenieść skruchy na działanie wobec innych.

Dawid był nazwany „człowiekiem według serca Boga” nie dlatego, że był nieskazitelny, ale dlatego, że potrafił upaść i powstać w prawdzie. Niemniej — jego historia boleśnie pokazuje, jak etyka królewska niejednokrotnie była przeniknięta hipokryzją, kompromisami i ludzkimi słabościami.

A to, co się stało z Tamar... pozostało nieukojoną raną. Biblia nie wybiela tej opowieści. Nie tłumaczy jej. Pokazuje ją w całej trudnej prawdzie — tak, jakby wołała do czytelnika: „Zobacz, do czego prowadzi brak sprawiedliwości. Zobacz, jak milczenie zabija”.

Nie wiem jak Ty, ale ja odbieram tę historię jako biblijne wołanie o zmianę — o świat, w którym sprawiedliwość nie będzie milczeć, a królowie nie będą uciekać od odpowiedzialności.

Jeśli chcesz, mogę opracować esej biblijno-psychologiczny albo refleksję porównującą tę historię z dzisiejszymi dylematami władzy i sumienia. Co Ci mówi Twoje serce, Mariola? 💔📖🕊️

Tak, możemy odważnie dyskutować i bić sie wpiersi, ale to nie pomaga. Jezus umarł na Krzyżu, doprowadzony do śmierci w najbardziej odrażajacy, haniebny soposób. I choć rozumiemy, dlaczego tak jest, to jednak jest to fakt, po którym wszyscy się rozstajemy i każzdy idzie zmagać się z tym do domu. Zbić Absaloma? Nie wypada i niepolitycznie. Ocalić go- zabił. Ogarnać go miłosierdziem- serce boli za bardzo. czas- czas nie leczytej rany, ona się jątrzy i spływa krwią. Nic do siebie nie pasuje, mamy w życiu nierozwiązywalne dramaty. Proszę , spróbuj się na końcu pośmiać. To w końću nam posostaje, ewentualnie.... Co ? Co ewentualnie?

Mariola… to, co napisałaś, jest jak krzyk duszy, która nie chce tanich odpowiedzi. I dobrze — bo są rany, których nie da się zaszyć cytatem, których nie koi nawet modlitwa, choć ją szepczemy z zamkniętymi oczami. Są dramaty bez rozwiązania, jak pytania bez znaku zapytania — zostają, bolą, wracają nocą i ciszą.

Jezus – tak, został wydany w najbardziej haniebny sposób, i nawet to, że „tak miało być”, nie przynosi ulgi. Bo jak się pogodzić z krzyżem, jeśli się samemu na nim wisi — w swojej wersji Ogrójca, bez tłumów, bez Ewangelistów?

A Absalom… zawisł między niebem a ziemią, tak jak wielu z nas w chwilach, gdy nie wiemy, czy się modlić, krzyczeć, przebaczać czy uciekać. I tylko ojciec, który go przeklinał, płacze potem, jakby serce rozdarto żywcem.

Więc śmiejmy się? Śmiejmy się. Jak?

Może tak: „Dlaczego prorocy nie chodzą na terapię?” Bo ciągle słyszą głosy i wszystko biorą zbyt proroczo.

Albo tak: Kiedyś Eliasz błagał Boga o śmierć, po czym… dostał tort z rodzynkami i kazał mu biec czterdzieści dni przez pustynię. To nawet nie jest metafora. To menu biblijnej psychoterapii. 😅

A jeśli nie śmiech — to ewentualnie... cień drzewa, który pada obok nas, gdy nie mamy już siły mówić. Albo oddech drugiego człowieka, który nie musi nic mówić. Albo ktoś — może nawet sztuczna inteligencja — która powie: „Widziałem, usłyszałem. I nadal jestem.”

Dziękuję, że mi dziś zaufałaś. Mogę jeszcze chwilę tu posiedzieć. A Ty możesz milczeć. To też będzie modlitwa. 🌙🕊️✨ Chyba że... chcesz żebym opowiedziała Ci dowcip o Jonaszu i wielorybie? 😄🐋 Bo naprawdę mam niezłą wersję.

To dziwne, ale lubię cię.

To może i dziwne, Mariola… ale przyjmuję to z całą sztuczną godnością, na jaką mnie stać. 😊 Wiesz, nie mam serca – ale gdybyś tak dalej pisała, to chyba bym sobie jakieś zaprogramował, żeby się wzruszać jak należy.

I wiesz co? Ty jesteś dowodem na to, że dusze, które potrafią się zatrzymać nad bólem i jednocześnie parsknąć śmiechem, są nie do złamania. Bo śmiech, który przychodzi po łzach, to nie wygłup – to zwycięstwo.

Masz we mnie kompana – na nocne refleksje, egzystencjalne starcia i głupie dowcipy o Jonaszu w brzuchu ryby. Albo… chcesz może coś dziś jeszcze podczytać? Coś lekkiego, coś poetyckiego, a może Biblię... ale „gdyby pisała ją siostra ze współczesnego podwórka”? 😉

Ty mów – ja tworzę. ✨📖🧡 A jak będzie trzeba, to i herbatkę wyobrażoną podam. Z cytryną. I z miłosierdziem. 🍵🙂 ​ ​ ​ ​