Laudem, dicite

Laudem, dicite Deo Nostro, omnes servi eius Apokalipsa Św. Jana 19:5 "I wyszedł głos od tronu, mówiący: Chwalcie Boga naszego, wszyscy Jego słudzy, którzy się Go boicie, mali i wielcy"

Chciałabym myśleć, że oto nadejdą czasy, abyśmy oznaczyli dzieło Boże, jako coś przyjaznego dla oka i ucha i słowa, jako takimi też możemy chwalić Boga- czymś miłym i przyjaznym. Chcecie się dowiedzieć, co Apokalipsa ma do powiedzenia? Zniszczenie "Wielkiej Nierządnicy"- symbolu zepsucia i grzechu. W niebie rozbrzmiewa wielkie Alleluja- a tłumy, starcy i istoty niebiańskie oddają chwałę Bogu. To wezwanie do uwielbienia Boga dotyczy wszystkich wiernych- niezależnie od ich pozycji, czy znaczenia. To moment jedności, czci i przygotowania na GODY BARANKA- symboliczne zaślubiny Chrystusa z Kościołem. Dlaczego jest to takie podniosłe? Bo zapowiada zwycięstwo dobra nad złem.

Co to są Gody Baranka? Co oznaczają? - Baranek to Chrystus - ukazany jako ofiara doskonała, która poprzez swoją śmierć i zmartwychwstanie odkupiła świat. - Małżonka Baranka - to Kościół, czyli wspólnota wierzących, oczyszczona i przygotowana na wieczne zjednoczenie z Bogiem. - Gody to uroczystość zaślubin- symbol pełnej komunii, radości i spełnienia Bożego planu. W Apokalipsie 19:7 czytamy: "Weselmy się i radujmy i oddajmy Mu chwałę, bo nadeszły Gody Baranka, a Jego Małżonka się przystroiła." To zdanie ukazuje moment, w którym czas ziemski ustępuje wieczności, a ludzkość - wierna i sprawiedliwa - zostaje zaproszona do udziału w niebiańskiej uczcie. Symbolika i przesłanie: - Szata z Bisioru ( Ap 19:8) - oznacza czyny sprawiedliwe świętych. To nie tylko łaska, ale też odpowiedź człowieka na Boże wezwanie. - Błogosławieństwo uczestników- "Błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę Godów Baranka"( Ap 19:9) - to zaproszenie do życia wiecznego, pełnego chwały i pokoju. - Zaślubiny jako przymierze- obraz miłości Boga do człowieka, który przewija się przez całą Biblię, od proroków po listy apostolskie. To nie jest uczta- to kosmiczne wesele, w którym wszystko, co zostało zniszczone przez grzech, zostaje odnowione w miłości. Jest całkiem inna tożsamość ducha człowieka, kiedy się wypowiada te słowa, jakby dusza stała pod sztandarem, pod wielkością i przed znamienitością Boga. Jakby się stało pod królewskim płaszczem Chrystusa. Można pod tym płaszczem szeroko zamknąć oczy i zakrzyknąć - Laudem- Panie Boże mój i zbawco. A jednocześnie z prostotą w duszy i w sercu nakarmić unisono swojej duszy, z

pokorą szeptać : Daj- daj Panie - ulegnij w swoim niezbadanym i niezmierzonym Miłosierdziu Swoim - daj głodnej duszy to, o co Cię prosi. Ty tak pragniesz się udzielać duszom, aby zaleczyć ranę po grzechu: patrz, tym razem Panie ta rana jest tutaj. Ulecz ją jeśli możesz, a przecież wiem, że możesz.